Eindelijk kwam ik de jonkies (nimfen) van de Struiksprinkhaan (Leptophyes punctatissima) weer tegen in mijn tuintje. Ze zijn dan nog zo ‘cute’ met die zwarte stipjes.

Sprinkhanen kennen, net als vele andere insecten een onvolledige gedaanteverwisseling. Eenvoudiger gezegd: het diertje dat uit het ei komt lijkt al op het volwassen dier (imago), maar dan kleiner. Het jeugdig diertje (juveniel), ook wel nimf genoemd, ondergaat een aantal vervellingen, waarbij het steeds verder groeit en volwassener wordt, tot het uiteindelijk is uitgegroeid tot het geslachtsrijpe volwassen dier (imago). Het verschil met de volledige gedaanteverwisseling is dat het juveniele dier bij een volledige gedaanteverwisseling helemaal niet lijkt op het volwassen dier en er een tussenfase is, de pop, waaruit daadwerkelijk een volledig ander dier lijkt te ontstaan. Vandaar ook de naam volledige gedaanteverwisseling. Denk even aan de vlinders: ei, rups, pop en dan vlinder die totaal niet lijkt op de eerdere rups.

De imago’s worden in Nederland voornamelijk aangetroffen van juli tot begin november en leven meestal niet langer dan een maand.

Deze soort sprinkhaan maakt ook geluid, al zal je dit meestal niet echt kunnen horen, het is namelijk een ultrasoon getik in een ritme van 2- 6 seconden. Ze doen dit met name in de avond en begin van de nacht. Mannetjes ‘zingen’ daarbij harder dan vrouwtjes. De mannetjes ‘roepen’ de vrouwtjes, die dan weer het geroep van de mannetjes beantwoorden met een zachter getik. De mannetjes gebruiken dit antwoord om de vrouwtjes te vinden.

Grappig feitje: dit getik zou mensen met een bat-detector op het verkeerde been kunnen brengen, horen we nu toch een vleermuis?